Heleen

Heleen

De beroemde schrijfster van bestsellers Heleen van Royen bestelt voor haar artikel in haar eigen magazine Heleen een gigolo. Ze zal over het avontuur schrijven en probeert het eerst in New York waar het maar niet wil lukken. Na lang zoeken stuit ze dan op het stijlvolle bureau The Courtesan Club wat haar eindelijk geruststelt. Het wordt Noah die tegen al haar verwachtingen in bijzonder charmant, grappig en intelligent is. Of de verwachtingen helemaal worden waargemaakt valt te lezen in haar bijzonder leuke publicatie.

Heleen huurt een gigolo

‘Het was drie uur, dat wordt dan €687,50’

Vier uur ’s nachts. Ik lig klaarwakker en moederziel allenig te zijn in een kingsize bed op de 32ste verdieping van het W-hotel in Chicago. Het is een gaaf hotel. Als je ’s ochtends de lift instapt, ligt er een mat die je met grote letters good morning wenst. Eerst vond ik het stom. Wat nou als ik ’s middags de lift instap? Ik was even vergeten hoe slim en servicegericht Amerikanen zijn. Ze verwisselen de matten. Ik ben op de gekste tijden de lift ingesprongen en het klopte altijd. ’s Middags stond er good afternoon en ’s avonds, enfin, je begrijpt.

Hoe attent ook, om vier uur ’s nachts vindt een vrouw alleen geen troost bij liftmatten die je goedenacht wensen. Dan heb je meer nodig. Ik denk aan de leuke Amerikaan die zich ergens op de 29e verdieping bevindt. Toen ik twee dagen geleden in het W-hotel arriveerde, had ik een reis van drieëntwintig uur achter de rug, met tussenstops in Lissabon en New York. Ik checkte in bij de hip gestylde receptie – de achterwand was een constant druipend gordijn van water en er stonden vier dezelfde orchideeën op krek dezelfde afstand van elkaar, dat werk – en het was dat hij zo lang was, anders had ik hem niet eens opgemerkt.

In Portugal ben ik niet gewend dat vreemde mannen een 50cm boven me uit steken. Meestal komen ze tot aan mijn navel. Deze vreemde droeg een pak, hij ging vast iets zakelijks doen. Hij draaide zich om en keek me, ik kan het niet anders omschrijven, schalks aan. Mijn mannenradar slaapt nooit en registreerde Een Leuk Exemplaar. Tegen mijn gewoonte en reputatie in liet ik het bij die constatering. Ik was geradbraakt, ik moest nog inchecken en bovendien: morgen had ik een drukke dag.

Het Leuke Exemplaar

Even later stond ik in de lift met mijn koffer, mijn laptoptas en mijn handtas zonder vloeistoffen. De good evening-mat ontging me op dat moment volkomen, ik probeerde de lift omhoog te krijgen, dat was een kunst op zich. Je moest je kaart erin steken en dan op je kamernummer drukken, of omgekeerd, hoe dan ook, ik kreeg het kreng niet aan de praat. De liftdeuren ging open, de liftdeuren ging dicht en ik bevond me nog steeds met mijn hele hebben en houwen op de begane grond.

Terwijl ik stond te stuntelen, glipte Het Leuke Exemplaar ineens tussen de deuren door naar binnen. ‘Hulp nodig?’ Hij was Amerikaans. En dat niet alleen. Hij was jongensachtig. Charmant. Behulpzaam. Leuk en lang, maar dat hadden we al geconstateerd. En nu dus ineens bij mij in de lift. Zonder het antwoord af te wachten, zei hij dat hij in het begin ook moeite met het systeem had gehad – registreer: galant – maar dat hij het trucje nu helemaal door had. Geroutineerd stak hij zijn kaart in de gleuf en drukte op knop 29.

‘Zo, nu moet je wel mee naar mijn verdieping. Want verder help ik je niet,’ zei hij. Verward keek ik hem aan. ‘Just Kidding. Maar serieus: heb je zin om bij mij op mijn kamer wat te drinken?’ Dat ging evenzogoed snel hier in Chicago.

De cijfertjes van de lift versprongen, ik had 29 verdiepingen de tijd om over zijn aanbod na te denken

‘Weet je, ik ben al heel lang onderweg,’ zei ik zwakjes. ‘En mijn vlucht naar Chicago was een hel…’ Dat was geenszins overdreven. Eerst mochten we het luchtruim van New York niet verlaten en draaiden we een halfuur cirkels, zo dicht boven de grond dat je de mensen op de bovenste verdiepingen van de wolkenkrabbers kon zien msn’en. Halverwege de rit: hevige turbulentie. En als klap op de vuurpijl een bijna-landing in Chicago, waarbij de piloot op het laatste moment de neus omhoog trok, omdat hij eigenlijk toch geen toestemming had om te landen. Weer een half uur bochten draaien. Dit was niet meer gewoon onaangenaam, dit ging de ondraaglijke kant op.

Ineens werd ik me hypebewust van mezelf. Daar zat ik. Cirkelend boven Chicago in een toestel waar ik niemand kende, behalve een IT-verkoper die me met mijn beha had gecomplimenteerd. Ron heette hij, ik had voor de turbulentie losbrak nog een gesprekje met hem aangeknoopt bij de toiletten. Ja, dat doe je als je ver weg en van god en iedereen verlaten bent, dan knoop je gesprekken aan met besnorde mannen die je normaal geen blik waardig keurt, maar die je nu bijkans bespringt om nog even na te bomen over je beha.

Behalve Ron, die een paar rijen voor me zat, kende ik dus niemand. Ik hing boven een stad waar ik ook helemaal niemand kende. Mijn man en kinderen waren duizenden kilometers van me verwijderd. Ik was al twintig uur onderweg. Als er nu iets met een van hen zou gebeuren, zou het zeker twintig uur, zo niet, langer duren eer ik weer thuis was. Waar was ik in hemelsnaam mee bezig? Wat bezielde me? Waarom kon ik niet gewoon een gelukkige huisvrouw zijn?

De lichten in de cabine werden gedimd

Prepare for landing. Ik gespte mijn veiligheidsriem extra stevig vast en vouwde mijn handen. ‘God,’ bad ik in stilte. ‘Ik weet dat ik waarschijnlijk de laatste ben die bij U mag aankloppen, maar ik kan zo gauw niemand anders bedenken. Ik weet ook dat U andere, belangrijkere zaken aan Uw hoofd hebt. Maar toch. Ik vraag U vriendelijk of we veilig mogen landen, ik zou het ontzetten appreciëren. Ik beloof U verder niks want ik ken mezelf. Zodra mijn hakken de grond raken, ben ik alles vergeten en word ik weer de volbloed atheïst die ik nu eenmaal ben. Maar nu we hier zo samen zijn in de lucht, meen ik Uw nabijheid te voelen en misschien voelt U de mijne ook. Ik ben U goed gezind. Hopelijk bent U mij en alle passagiers hier aan boord dat ook. Amen.’

We naderden de 29ste verdieping. Hij keek me nog steeds vragend aan. ‘Ik moet morgen werken,’ zei ik. De lift kwam tot stilstand. ‘Ik ook. Maakt dat wat uit? De deuren ging open. ‘Sorry. Ik geloof niet dat ik dit moet doen.’ Hij hielp me met mijn kaart om naar de 32ste te komen, knikte me toe op een even-goede-vrienden-manier, stak zijn hand op en stapte uit. De deuren ging dicht.

Op de 30ste verdieping had ik al spijt. Berouw komt na de zonde. Het was te laat. Ik wist zijn kamernummer niet. Hij wist mijn kamernummer niet, tenzij hij heel goed op mijn kaart had gespiekt. Hij had een paar pogingen gewaagd en was keihard afgewezen, hij zou me niet meer opzoeken.

Met een zucht stapte ik mijn kamer binnen

Het waanzinnige uitzicht op de verlichte skyline van Chicago was een welkome opkikker. Het enorme bed ook. In het mandje met goodies ontdekte ik een knuffelbeertje, een doosje Oreo’s en een intimacy-set met twee condooms. Het was alsof Hij me nog even wilde plagen, want ook dat was door mijn hoofd geschoten ergens tussen verdieping 20 en 25. Geen condooms bij me. Wildvreemde man. Ik ken mezelf als mijn linkerbroekzak.

Natuurlijk had ik hem een nachtje lepeltje-lepeltje kunnen aanbieden, maar dat was ongetwijfeld ontaard in een wild potje ezeltje prik. Nu, om vier uur ’s nachts, en voor de tweede nacht op rij klaarwakker wegens jetlag, trekt de ezel in kwestie zich de haren uit haar hoofd. Het Leuke Exemplaar heb ik nooit meer gezien. Sjans heb ik niet meer gehad, althans, geen sjans waarop ik een vervolgtraject zou willen inzetten. Übermuts die ik ben. Ik zit hier zo ontzettend on-stout te zijn dat niemand het ooit zal geloven. Waar moet ik mee thuiskomen? Ik heb geen verhaal.

Ik sta op en ijsbeer door de kamer. Mijn blik valt op de hoteltelefoon op het bureau. Geheel in de sfeer van het W-hotel zit daar een speciale knop op. De knop whatever-u-want. Deze service is 24 uur per dag beschikbaar voor iedere gast. Als je de knop indrukt, krijg je een hese vrouw aan de lijn die zegt: ‘Whatever –u-want. How can I help you?’ Ik heb de knop gisternacht voor het eerst gebruikt omdat de spoelbak van mijn wc bleef doorlopen. Als je om vier uur ’s nachts wakker ligt en het toilet van je vijfsterrenhotelkamer blijkt incontinent is er sprake van een noodsituatie.

Ik belde Whatever-u-want en de hese vrouw stuurde Fred naar boven

Fred was een in overall gestoken, gemoedelijke Afro-Amerikaan met een versleten baseballpet achter op zijn hoofd, die twintig jaar bij de technische dienst zat. Ik complimenteerde hem met zijn werkomgeving en zei dat hij het hier vast erg naar zijn zin had gezien de lengte van zijn dienstverband. ‘Ach, het betaalt de rekeningen,’ zei Fred. Daarna repareerde hij het toilet.

De klus die nu geklaard moet worden, gaat Fred Toilet ver boven zijn versleten pet. Wil het W-hotel echt Weten Wat Ik Wil? Ik wil een man. Een heerlijke, hapklare bonk spieren. Op bestelling. Moet kunnen. Dit is Amerika. Het land van de instant gratification. Behoeftes komen hier op als kak en worden acuut bevredigd. Ik hoor de tandwielen van de 24-uurseconomie ratelen in mijn hoofd. Dit is het land waar de liftmatten je gedag zeggen, waar het openen van het flesje drinkwater op je badkamer vier (!) dollar kost en waar knoppen op je telefoon zitten met hese vrouwen aan de andere kant van de lijn die al je wensen vervullen.

Ik word er pardoes opgewonden van. Ik kijk naar de klok. In Nederland zijn ze nog wakker. Ik bel naar de redactie dat ik een briljant plan heb. Dat ik een escort ga inhuren. Of ik dat mag declareren. Want ik ben dan wel ontzettend vrij en wild en onvoorstelbaar stout, ik blijf ten allen tijde een krent. Het mag, zegt de portemonnee van de redactie, mits het binnen de perken blijft. Ik moet het bedrag maar even door sms’en, dan geeft hij al dan niet akkoord.

Blij als een kind druk ik de W-knop in

‘Waarmee kan ik u van dienst zijn, mevrouw Van Royen?’
Ook zoiets. Ze ziet welke kamer er belt en ze moet gelijk mijn naam. Heerlijke schatten zijn het toch, die Amerikanen.
‘Ik wil gezelschap.’
‘Wat bedoeld u precies?’
‘Mannelijk gezelschap.’
‘Begrijp ik u goed?’
‘Dat hoop ik wel. Ik wil een man.’
‘Nu?’
‘Yep.’
‘En daar wilt u voor betalen? U wilt betaald mannelijk gezelschap?’
‘Jazeker, honingbij, dat wil ik. Doe nou maar niet alsof ik de eerste ben.’ Mijn hese vriendin is even stil. Dan schraapt ze haar keel. ‘Degene die u hiermee wellicht kan helpen, is de conciërge. Hij is morgenochtend om zeven uur weer aanwezig.’
‘Ik geloof niet dat je het snapt. Het is nacht. Ik ben alleen. Morgenochtend om zeven uur hoeft het niet meer. Dan moet ik pakken, dan ga ik naar huis.’

‘Het spijt, mevrouw van Royen, ik kan niets voor u doen.’

De volgende ochtend om zeven uur heb ik nog steeds de pest in. Mijn koffer staat klaar, ik heb gedoucht, ik zou er een vluggertje tussendoor kunnen persen. Ik bel de conciërge. Als ik hem in staccato mijn probleem voorleg – hoge nood, tijdsdruk, escort gezocht – begint hij hevig te stotteren. ‘U bedoelt, u bedoelt… u… eh…’ Ze zijn niet veel gewend, die Amerikanen. ‘Ik zoek met spoed een man voor seks. Een Hotel escortservice…. Kun je me helpen?’ vraag ik.

‘Ik… eh… tja… ik…’ ‘Luister. Stel dat ik een man was die een vrouw zocht. Wat zou je dan doen? Zou je iets voor me regelen?’ ‘Dat mag ik niet, mevrouw. Ik zou het wel willen, maar dat mag ik niet. Wat ik wel zou kunnen doen, is de Gouden Gids op een bepaalde pagina openslaan en die dan naar boven laten brengen.’ ‘En daarin vind ik een man?’ ‘Als het goed is wel, mevrouw. Daarin vindt u alles.’ ‘Stuur maar naar boven die handel.’

De Gouden Gids heeft de 32ste verdieping nooit bereikt. Misschien dacht de conciërge dat ik hem in het ootje had genomen. Of kon hij de Gouden Gids niet vinden? Misschien lag hij de rest van zijn shift aan een ijzeren long. Na mijn ontbijt vertrok ik onbevredigd uit het land van de onbegrensde mogelijkheden. Een illusie armer, een ervaring rijker, maar ik gaf het nog niet op.

Amsterdam

Maandagochtend

Ik ben een week te gast in mijn geboortestad en logeer in het appartement van een vriend. Mijn vriend is stylist, hij heeft ons huis in Portugal onder handen genomen, het is beeldig geworden. Als hij hoort dat ik in Amerika geen escort heb weten te scoren, lacht hij me vierkant uit. In Amsterdam is dat een eitje, beweert hij, net zo makkelijk als het bestellen van een pizza of een ampulletje GHB.

‘Neem er in elk geval eentje via een bureau,’ raadt hij me aan. ‘Dan weet je zeker dat het goed zit. En vraag of ze even een recente foto mailen. Ze kunnen er op de sites geweldig uitzien, maar in het echt ongelooflijk tegenvallen. Dat wil je niet.’ ‘Ga jij nog weg deze week?’ vraag ik hem. ‘Hoezo?’ ‘Ik moet hem toch ergens ontvangen?’ ‘Moet dat hier gebeuren?’ ‘Waar anders? Hier voel ik me thuis. En veilig.’ Ik druk een kus op zijn wang. ‘Je bent een schat. En doe je de woonkamer nog even leuk stylen voordat hij komt?’

Na een uur op het internet te hebben rondgedoold, is mijn goede moed me in de schoenen gezonken

Die zogenaamde betrouwbare bureau’s kan ik nergens vinden. Wat ik vooral tegenkom zijn Belgen die hun fysieke mogelijkheden via een persoonlijke website aan de vrouw proberen te brengen. Zo is daar gigolo David uit Antwerpen. Hij biedt een keur aan diensten aan: ‘Gezellig strelen, massages geven, vaginaal likken, vaginaal vingeren – Beste David, wat zou je anders willen vingeren? Mijn oren? – pijpen, standje 69 (ik lik, u pijpt) – Beste David, hoe zie je het anders voor je? Jij pijpt, ik lik? – op zijn hondjes neuken, samen baden of douchen. Ik zorg zelf voor condooms, glijmiddel, massageolie en een penis verdovingsspray om u langer te laten genieten.’

Ik heb niks tegen Belgen, maar als er straks eentje voor de deur staat die me met een vet Vlaams accent vertelt dat hij me eerst gezellig gaat strelen, daarna vaginaal gaat likken en die vervolgens zijn spray pakt om zijn penis te verdoven, dan is de kans op een spetterend resultaat zo goed als nihil. Net als ik het wil opgeven, stuit ik op Dutchess Escort International. Hun website ziet er verrassend classy uit. Ze hebben drie mannelijke escorts in de aanbieding: James, Tony en Colin. Colin zit in Londen, die moet ik voor minimaal een nacht boeken en dat kost 2.1000 euro. Dat vindt de portemonnee van mijn redactie nooit goed. Tony is mijn type niet.

Blijft over James

Hij komt uit Amsterdam, is 28 jaar, heeft geen piercings of tattoos, is 1 meter 89 lang, weegt 85 kilo en heeft bruine ogen. Hij is biseksueel, dus als het goed is, ben ik niet totaal afstotelijk voor hem. James is vanaf anderhalf uur te huur voor 425 euro. Zijn interesses zijn salsa dansen en fitness. Op de foto’s ziet hij eruit als een gozer met wie ik gerust een beschuitje wil eten, maar denkend aan de wijze woorden van mijn vriend plaats ik bij mijn bestelling het dringende verzoek om recent beeldmateriaal.

Ik vul de rest van het online boekingsformulier in, verstuur het en krijg direct een e-mail met een bevestiging van Dutchess. Ik heb een optie op James voor donderdagavond 4 oktober om acht uur, hij komt op mijn verzoek casual gekleed. De telefoniste zal nog contact met me opnemen om een en ander te bevestigen. Fluitend ga ik naar de redactie. Het wordt hard aanpoten deze week, maar donderdagavond wacht de beloning. Een levende beloning van 1 meter 89 die salsa kan dansen. Mensenkinderen, wat heb ik toch een heerlijke baan.

Op dinsdagavond heb ik nog niks gehoord van Dutchess, laat staan van James. Enigszins verontrust bel ik het telefoonnummer onderaan de e-mail. Het nummer is afgesloten. Secondenlang staar ik geschokt naar mijn mobiel. Ik voel me zwaar in de maling genomen. Vloekend vertel ik het mijn vriend. ‘Kind, het is pas dinsdag,’ zegt hij opgewekt. ‘Er is nog tijd genoeg. We gaan gewoon wat extra lijntjes uitzetten. Komt goed.’

We surfen samen verder en belanden op boys4u

Dat is een homosite, maar die hebben nog wel eens een verdwaalde biseksueel in de schappen. Zoals Fernando. Fernando heeft het lichaam van de Hulk en het hoofd van Tony Danza in zijn goede jaren. Fernando heeft een 06-nummer. Met trillende vingers stuur ik hem een sms. Hij reageert niet. Misschien is Fernando analfabeet, je weet het niet, ik verzamel moed en spreek zijn voicemail in. Dat ik zijn foto heb gezien. Dat ik hem graag in levenden lijve wil ontmoeten. Of we een afspraakje kunnen maken. Met de hartelijke groetjes van Heleen.

In afwachting van Fernando googelen vriend en ik ons suf, maar classy escortbureaus voor vrouwen zijn nergens te bekennen. Wat we wel tegenkomen is 2busy2match. Dit bureau regelt mannelijke begeleiding voor zakenvrouwen. Alle gezelschapspartners in hun bestand zijn ‘mannen van de wereld met een hoog empathisch en intellectueel niveau’.

Ik vraag me af of ik ook voor seks op een hoog empathisch en intellectueel niveau terechtkan bij 2busy2match. Klikkend op de FAQ vind ik het antwoord: ‘Indien u op zoek bent naar een man voor seks, dan verwijzen wij u door naar bureaus die daarin gespecialiseerd zijn.’

Het is toch niet te geloven. Het is inmiddels elf uur ’s avonds, mijn vriend is moe en wil naar bed, Fernando heeft nog niet teruggebeld, James is een virtuele fata morgana, ik ben het zat.

Ik grijp de telefoon en bel Renate van 2busy2match

‘Dag Renate, je spreek met Heleen van Royen, sorry dat ik zo laat bel…’ ‘Geeft niets, wat kan ik voor je doen?’ ‘Ik ben op zoek naar een gigolo. Een goede. Eentje met niveau. Jouw bureau kan dat me niet bieden, toch?’ ‘Klopt.’ ‘Kun je me dan een ander bureau aanraden? Ik ben al dagen op zoek en ik kan niks vinden.’ ‘Het spijt me, wij hebben nog geen betrouwbaar adres gevonden om naar door te verwijzen.’ ‘Echt niet?’ Ze hoort mijn teleurstelling. ‘Ik snap precies waarnaar je zoekt, wij krijgen deze vraag geregeld, we hebben overwogen om deze service zelf aan te bieden…’

‘Waarom doen jullie dat dan niet?’ ‘Omdat we er geen geschikte mannen voor kunnen vinden. De mannen in ons bestand moeten voldoen aan bepaalde eisen. Ze hebben klasse, zijn van een ander niveau dan de gemiddelde gigolo die je op internet vindt. Mannen van niveau willen zich niet laten betalen voor seks. Daar voelen ze zich te goed voor.’

‘Maar als ik nou met een van jullie mannen uitga en ik vind hem leuk en ik probeer hem aan het einde van de avond te zoenen, wat gebeurt er dan, word ik dan afgewezen?’ Renata grinnikt: ‘Zo’n vaart zal het waarschijnlijk niet lopen.’ ‘Maar in principe hoeft hij niet terug te zoenen?’ ‘Als hij niet wil niet, nee.’

De volgende ochtend breng ik zwaar verontwaardigd verslag uit aan de redactie

‘Moet je je voorstellen. Je bent een zakenvrouw met klasse. Je huurt een man in van 2busy2match. Dat kost je honderd euro per uur, driehonderd euro per avond. Intussen heb je geen enkele garantie op een goeie beurt. Je mag het wel proberen, maar zeker is het niet, voor hetzelfde geld loop je een blauwtje. Ik weet niet of jullie het doorhebben, maar ik ben een schandaal op het spoor. Dit is nieuws, dit is keihard nieuws. Geen fatsoenlijke gigolo te krijgen in Amsterdam. We moeten dit aan de kaak stellen, jongens, we moeten de noodklok luiden, die beerput moet open. Mannen voelen zich er te goed voor, wat denken ze wel?!’

De portemonnee van de redactie hoort mijn tirade met een grote grijns aan. ‘Heb je nou nog geen gigolo gevonden, Van Royen? Dat wordt pas een mooie scoop. Heleen wil betalen voor seks, maar niemand wil. Als het echt niet lukt, bel je mij maar, hoor. Hahaha!’

Briesend spring ik in een taxi op weg naar mijn volgende afspraak. Fernando heeft nog niet teruggebeld, die is waarschijnlijk analfabeet én aan twee oren doof. Ik moet iets doen, ik moet mijn netwerk aanboren. Het is nu een erezaak geworden. Ik bel mijn vriendin Sandy. Sandy zit in de seksbranche en weet van wanten. Ik krijg haar voicemail. ‘Schat, kun je mij met spoed helpen aan een goeie gigolo? Ik wil er morgenavond eentje hebben. Ik hoor het graag van je, ik ben nog maar even in Nederland. Dag-dag!’ De taxichauffeur draait zijn hoofd opzij en kijkt me met grote ogen aan.

‘Zo,’ zegt hij langgerekt. ‘Dat klinkt dringend.’

Driftig kauwend op mijn kauwgom knik ik. ‘Weet je, ik ken een gozer, Glide heet-ie. Die doet al dat soort dingen. Hij staat in de clubs. Hij geeft shows aan dames. Strippen en zo.’ Voor ik iets kan zeggen, pakt hij zijn mobiel.

‘Hé Glide, man, hoe gaat-ie? … ‘Ik heb hier Heleen van Royen in de taxi.’ … ‘Nee, serieus, man. Ze zoekt een gigolo. Voor morgenavond.’ … ‘Het is dringend, zegt ze.’ … ‘ja.’ … ‘Hm, oké, ik begrijp het. Ik geef het door. Mazzel.’ We staan voor een rood stoplicht. De chauffeur pakt een pen, krabbelt het 06-nummer van Glide op een papiertje en duwt het in mijn handen. ‘Hij doet geen escortwerk. Wel vuurspuwen. Je mag hem altijd bellen.’

Ik ben net van plan om me van de Westertoren te werpen, als Sandy terugbelt. Ze geeft me het nummer van Women of the World, een escortbureau gerund door vrouwen. De dame die de telefoon aanneemt, staat me vriendelijk te woord. Als ik even meekijk op hun website zal ik vast wel iets van mijn gading vinden. En als ik niet vind wat ik zoek, hebben ze nog een paar speciale aanbiedingen in portefeuille.

Morgenavond is geen probleem

In samenspraak met mijn redster in nood valt mijn keus op Noah. Hij staat niet op de site, maar ze geeft me een sneakpreview van zijn foto’s en garandeert me een geweldige avond. ‘Noah is bijzonder charmant. Hij is 29 jaar, hij is hetero. Hij heeft er geen enkel bezwaar tegen als er een andere man bij de date aanwezig is, maar hij zal niets met hem doen. Je zult je zeker op je gemak voelen bij Noah. We krijgen nooit klachten over hem.’

Donderdagavond, vijf voor acht. Ik trippel rond in een little black dress en op hoge rode hakken. De verlichting is gedimd, de kamer is opgeruimd, de prosecco staat koud. De bel gaat. Via de verlichte intercom doe ik de beneden deur open. Ik ijsbeer door de kamer. Minuten verstrijken. Dan gaat mijn mobiel. Het is de dame van Women of the World. Noah staat voor een dichte deur. Of ik nog van plan ben open te doen. In mijn zenuwen heb ik waarschijnlijk niet hard genoeg op het knopje gedrukt. Als ik de galerij op loop, komt Noah me net tegemoet. We geven elkaar een hand en een zoen op de wang.

Even later staan we in de keuken

‘Wil je wat drinken?’ vraag ik. ‘Ik heb prosecco koud staan.’ ‘Een glaasje water, graag.’ Ik schenk een glas voor hem in. ‘Is dit de eerste keer dat je dit doet?’ vraagt hij nieuwsgierig. Ik knik. ‘Als jij wel zin hebt in prosecco moet je dat vooral nemen, hoor.’ ‘Eigenlijk drink ik zelden of nooit. Het is toevallig een van de weinige alcoholische drankjes die ik lust.’ Ik weet niet waarom ik dit zeg. Het is volslagen oninteressante informatie. Ik schenk mezelf een glas in. We nemen plaats op de bank. Hij gaat tegenover me zitten, niet naast me. ‘En? Lijk ik op mijn foto’s?’

‘Op de foto’s lijk je iets breder.’ ‘Jij bent ook kleiner dan ik dacht,’ zegt hij. ‘Ga je hierover schrijven?’ Hij is prettig direct, deze Noah. ‘Dat was ik wel van plan. Als jij me wat wilt vertellen over je werk zou dat erg helpen.’ Hij zet zijn glas op tafel. ‘Ik zal je vast één ding zeggen: ik doe dit werk sinds april en jij bent de eerste klant die me wat te drinken aanbiedt.’ Ik staar hem ongelovig aan.

‘De meeste vrouwen grijpen meteen mijn kruis.’ ‘Niet!’ ‘Echt. Maar dat zijn meestal de zenuwen. Die vrouwen hebben soms jaren gewacht voor ze het durfden. Ze moesten een drempel over. Als ze het dan doen, gaan alle remmen gelijk los. Bovendien betalen ze me per uur. Ze willen waar voor hun geld.’ Ik knik. ‘Zeg, moet jij geen notities maken?’ ‘Vind je dat niet vervelend?’ ‘Helemaal niet. Meid, pak pen en papier, kom hier voor me op de grond zitten, stel mij je vragen, dan masseer ik intussen je schouders.’

Noah is niet zijn echte naam, maar dat vermoedde ik al

Niemand in zijn omgeving weet dat hij escort is. Zijn ouders niet, zijn broers en zussen niet, hij leidt een dubbelleven. ‘Als ik het mijn ouders zou vertellen, zou ik ze verdriet doen en dat wil ik niet. Ik heb een normale baan naast dit werk. Voor het geld doe ik het niet. Dat heb ik niet nodig, dat gaat naar anderen.’ Wie die anderen zijn, laat hij in het midden.
‘Waarom doe je het dan?’

‘Voor een deel uit nieuwsgierigheid. Ik wil mezelf van een andere kant leren kennen. En het klinkt misschien raar, maar ik vind het inspirerend. Door dit werk kom ik in situaties terecht waarin ik anders nooit terecht zou komen. Het is elke keer weer spannend. Als ik naar een nieuwe klant ga, doe ik het onderweg in mijn broek van angst, dat mag je gerust weten. Het eerste wat ik doe als ik binnenkom en dat heb ik bij jou ook gedaan, is de klant en de situatie zo snel mogelijk in me opnemen. Hoe kijkt ze uit haar ogen? Waar is de uitgang als ik vlug weg wil? Is haar man erbij?’ Hij laat mijn schouders even los om een slok water te nemen.

‘Dat wilde ik je nog vragen, is Ton er ook of komt hij nog?’

‘Nee, die is in Portugal.’ ‘Het zijn vaak echtparen die me boeken, weetje. Meestal is het de man die net zolang heeft gezeurd tot zijn vrouw ja zegt. Die wil toekijken hoe zijn vrouw wordt genomen door een andere man.’ ‘Aha.’ ‘Vind je het lekker, het masseren? Zal ik ermee doorgaan?’ Ik knik. ‘Als ik bezig ben met zo’n vrouw, wil ik die man altijd in mijn vizier hebben. Nooit achter me. Ik wil kunnen zien hoe het met hem gaat. Sommige mannen trekken het niet als het eenmaal echt gebeurt. Die zie je dan ineens heel hard snuiven en ongemakkelijk worden. Ik ben wel eens na tien minuten de deur uit geschopt. Die man had een stout blond vrouwtje, het klikte echt tussen haar en mij, dat zag hij en dat pikte hij niet.’

Noah verlegt zijn massage van mijn schouders naar mijn hoofd.

‘Een keer had ik een echtpaar van wie het kind wakker werd. Dat meisje was een jaar of negen, tien en die begon haar moeder te roepen. Haar vader kreeg haar niet stil. Voor we wisten wat er gebeurde, gooide dat kind de deur van de slaapkamer open, waar ik met haar moeder bezig was. Ik dacht, nu zal je het hebben, maar het kind had niks gezien en dat stel wilde doorgaan. Pa plaatste zijn stoel voor de deur, terwijl dat kind bleef proberen binnen te komen. Die deur klapte elke keer tegen de stoel. En dat kind maar roepen: ‘Mam! Mam!’ En die moeder aan mij vragen: ‘Vind je me niet geil? Vind je me niet geil?’ Toen heb ik gezegd: sorry hoor, zo kan ik niet werken.’

Ik ben toe aan nog een glas prosecco

‘Kijk, je hebt escorts in alle soorten en maten. Mijn kracht is dat ik goed kan blenden. Ik pas me aan, ik ben een kameleon, al is de situatie nog zo vreemd. Daarnaast ben ik meevoelend, wat mensen ook willen, ik probeer ze altijd te begrijpen. Sommige jongens zitten alleen maar in de branche voor hun eigen plezier, niet voor de klanten.

Laatst kwam ik ergens waar een echtpaar verschillende escorts van verschillende bureaus had gehuurd, mannen en vrouw. Ik was met een paar meiden van ons bureau. Een van de andere mannelijke escorts, noem hem maar Harry de Heipaal, kwam binnen en had al na één minuut zijn lul uit zijn broek. Dat vind ik niet normaal. Hij ging als een dolle met iedereen aan de gang. Als jij hem zou hebben ingehuurd, zou hij hier waarschijnlijk zijn binnengekomen met de woorden: ‘’Zo! Zal ik jouw kut eens even helemaal aan flarden stampen?’’’ Harry de Heipaal is minder goed in de edele kunst van het blenden, begrijp ik.

Ik dank God dat hij Noah en niet Harry op mijn pad heeft gestuurd

‘Is het niet moeilijk om onder de meest bizarre omstandigheden te presteren?’ vraagt ik, terwijl ik mezelf bijschenk. ‘Ik gebruik geen pillen, ik wil mijn lijf schoon houden. Maar ik heb me er wel op verkeken. Ik dacht: de meeste mensen zullen wel verzorgd zijn. Nou, dat zijn ze niet. En ook lelijke mensen hebben geld. Soms kom je gevallen tegen waarvan je denk: ik spijker mijn lul nog liever op een plankje.’

‘Hoe los je dat op?’ ‘Ik acteer. Ik hou mezelf steeds voor dat ik het niet ben, dat ik een rol speel en ben ook niet wie ik normaal thuis ben. Ik ben bij iedere klant iemand anders. De ene keer een bruut, de andere keer een casanova. Het is maar net wat ze willen.’ ‘En als het echt niet lukt?’ ‘Dan fantaseer ik over iemand anders. Of dan ga ik oraal verder tot de boel weer op orde is.’

‘Heb je ook vaste klanten?’

‘Sommigen zijn heel trouw. Er is een vrouw die me geregeld bestelt. Ik noem haar Mrs. Potato Head. Zij is er zo eentje van wie ik in het begin dacht: hoe gaan we dit aanpakken? Ze is op leeftijd, heeft dun haar en ze lispelt. De eerste keer kwam ze samen met Mr. Potato Head, tegenwoordig komt ze alleen. Zij is een erg dankbare, attente klant. Ze nam een keer een fles van mijn favoriete whisky voor me mee, dat soort dingen. We spreken ook wel eens gewoon af, om iets te drinken of ergens heen te gaan. Ze is me dierbaar geworden.’

‘En je doet het ook met haar?’ ‘Ja.’ ‘En dat vind je niet moeilijk?’ Nadenkend schudt hij zijn hoofd. ‘Toevallig heeft Mrs. Potato Head wel een stel hele mooie borsten. Die staan nog goed overeind.’

‘Kom je wel eens klaar bij je klanten?’ Nu we toch zo frank en vrij aan het praten zijn, vraag ik hem maar gelijk het hemd van het lijf. Dat-ie nog aan heeft, trouwens. ‘Negen van de tien keer niet. Ik zei het je al: ik speel een rol en mijn echte ik wil liever niet klaarkomen. Maar ik doe wel alsof. En er zijn foefjes genoeg op de vrouwen te laten denken het is gebeurd. Het condoom snel afrollen en opruimen, bijvoorbeeld.’

Overweldigd door alle informatie, leg ik mijn pen neer

‘En nou jij,’ zegt Noah. ‘Wil je onze tijd alleen gebruiken voor een interview of wil je ook echt weten hoe het is?’ Ik begin te blozen en draai ongemakkelijk heen en weer. ‘Je bent verlegen,’ constateert hij verrast. ‘Is dat zo raar?’ ‘Ik had het niet verwacht. Wat wil je?’ ‘Ik weet het niet.’ ‘Echt niet?’ Ik schud mijn hoofd en voel me net zestien. ‘Doe je ogen eens dicht.’ Ik doe wat hij zegt. ‘Hou ze dicht.’ Ik hoor hoe hij naar me toe schuift. Dan drukt hij heel voorzichtig zijn lippen op de mijne.

‘Zo. Hoe was dat?’ ‘Niet slecht.’ ‘En wat kan ik verder voor u doen, mevrouw Van Royen?’ Ik zucht diep. ‘Weet je, Noah, ik heb een drukke week gehad. Echt, een zware week. Ik zou best een stukje ontspanning kunnen gebruiken.’ ‘Kom op, dan geef ik je een echte massage, lijkt dat je wat?’ Ik knik. Hij staat op, pakt mijn hand en trekt me van de bank. Ik ben blij dat hij de leiding neemt.

Voor ik kan protesteren, tilt hij me met een elegante zwaai van de grond en draagt hij me naar de trap

‘Dat red je nooit helemaal naar boven,’ giechel ik. Hij is het met me eens. We lopen samen de trap op. ‘Dus dit is het appartement van een vriend van je?’ vraagt Noah. ‘Ja. Hij is stylist.’ ‘Dat is te zien.’ ‘En dit is zijn slaapkamer.’ ‘Bijzonder,’ zegt Noah. ‘Wat doen die drie geweien boven zijn bed?’ ‘Die staan symbool voor zijn exen.’ ‘Juist. En wij mogen deze slaapkamer gebruiken?’ ‘Ja hoor. Tenzij jij daar een moreel bezwaar tegen hebt?’ ‘Schat, ik ben een hoer. Ik doe alles wat je zegt. Als jij wilt dat ik nu met die pen van je in mijn poeperd een half uur in een hoek ga staan, dan doe ik dat.’ Ik kijk hem zogenaamd verrast aan. ‘Hoe wist je nou dat ik dat net wilde voorstellen?’ We giechelen nu allebei.

We belanden op het bed van mijn vriend en er vindt iets plaats wat verdacht veel weg heeft van een voorspel

‘Volgens mij wil jij iets heel anders dan een massage,’ mompelt Noah. ‘Zeg eens eerlijk,’ vraag ik. ‘Acteer je nu ook of ben je jezelf?’ Ik weet dat het een onzinnige vraag is, ik weet dat ik nooit zal weten of hij een eerlijk antwoord geeft, maar ik kan het niet laten. ‘Op dit moment, Heleen, ben ik voor het grootste deel mezelf.’

Doorgaans gaat een voorspel naadloos over in het hoofdspel, in dit geval moet er eerst een beschermende maatregel aan te pas komen. ‘Stom, ze liggen beneden in mijn tas,’ zegt Noah. Ik kijk op de ruwe schonk hout (lees: het nachtkastje) naast mijn bed. Mijn vriend is een sucker voor details, veel gastvrijer zul je ze niet aantreffen. Naast de klokwekker ligt een keurig vierkantje folie met inhoud klaar. Noah krijgt hem niet open, ik wel. Ik krijg hem er niet om, Noah wel.

Hij duwt me op mijn rug. Ik ben benieuwd. Vol verwachting klopt mijn hart. Jongens, ik heb er zin in, laat de boeren maar dorsen. Dan gebeurt er iets vreemds. Om precies te zijn: er gebeurt iets niet. Iets wat wel zou moeten gebeuren, maar blijkbaar is er sprake van een technisch mankement.

Eerst proberen we het te negeren

We voorspelen door alsof er niets aan de hand is. Na een paar minuten van stilzwijgend voor- en doorspelen, zit er nog steeds geen schot in de zaak. Ik probeer een handje te helpen, het mag niet baten. We hebben de afgelopen twee uur nog nooit zo lang niks gezegd. ‘Shit.’ Noah doorbreekt de stilte. ‘Ik weet niet wat er aan de hand is.’

‘Misschien moet je aan iemand anders denken,’ suggereer ik. ‘Aan Mrs. Potato Head. Of de borsten van Mrs. Potato Head. Misschien helpt dat.’ Hij rolt zich hoofdschuddend van me af en kijkt omlaag. ‘Hoe kan dit nou?’ gromt hij. ‘Ik zou je verdomme zo graag… waarom ik, waarom nu?’

‘Tja’ zeg ik. Mijn ogen beginnen te glinsteren. ‘O mijn god,’ zegt hij. ‘Jij denkt aan je verhaal.’ Ik begin te lachen. ‘Geef toe, Noah, geef toe. Het is een geweldig verhaal.’ ‘Nee,’ kreunt hij. ‘Alsjeblieft niet. Doe me dat niet aan.’ ‘Er is maar één manier om het te voorkomen,’ zeg ik vrolijk. We kijken nu allebei naar beneden. De rigor mortis is volkomen uitgetreden. Noah doet niet aan pillen, Noah heeft geen schijn van kans.

‘Je bent een heks, weet je dat? Een heks! En vertel me niet dat je dat nooit eerder hebt gehoord.’ ‘O, nou is het zeker mijn schuld?’ Noah slaat zijn ogen ten hemel en kijkt recht in de drie geweien. ‘Zeg, die vriend van jou heeft issues, dat weet je, hé?’ ‘Hij was nog bang dat er eentje naar beneden zou komen. En dat jij dan met een gewei in je rug naar huis zou moeten.’

We beginnen allebei te lachen

Keihard en bevrijdend. Het wordt niets meer, dat is nu volkomen duidelijk, we zijn er allebei helemaal uit. We staan op, kleden ons aan en gaan naar beneden. Noah acteert niet langer dat hij een gigolo is, hij doet nu een stand-up comedian na. De grappen en grollen rollen als pareltjes uit zijn mond en ongeestig zijn ze niet, mijn schandknaap blijkt een multi-talent.

In de woonkamer haalt hij zijn creditcardmachientje uit zijn tas. ‘Het was drie uur, dat wordt dan €687,50. Wil je hier even tekenen?’ ‘Zo,’ zeg ik, terwijl ik de lachtranen uit mijn ogen veeg. ‘Dat is een flink bedrag.’ Dat vindt hij eigenlijk ook. Zeker gezien de situatie.

‘Weet je wat,’ zegt hij. ‘Je betaalt me, maar ik schrijf een tegoedbon uit. De volgende keer dat je in Amsterdam bent, mag je die inleveren. En dan komt het goed, dat garandeer ik.’

Algarve, Portugal

Half twee ’s nachts. Man, kinderen en honden slapen. De tegoedbon voor een ‘gratis volledig werkende erectie’ ligt op mijn bureau als een stille getuige van een onwerkelijke werkelijkheid. Ik zal hem niet gebruiken. Het is niet nodig . Noah is zijn geld meer dan waard geweest.

Welkom op onze perspagina. Hier vindt u alle publicaties over The Courtesan Club (voorheen Women of the World): kranten- en tijdschriftartikelen, maar ook radio- en televisieoptredens.

Recent Press