Het Parool
In de zaterdagbijlage PS van Het Parool zet Esther van The Courtesan Club uiteen dat de afgelopen jaren het beeld van sekswerk steeds negatiever is geworden, ten onrechte. Er is juist heel veel gereguleerd en de boekingen zijn allemaal een stuk braver geworden. Esther legt uit dat er zoveel aandacht is voor slachtoffers van mensenhandel dat het voor velen choquerend is om te horen dat veel escortladies het werk echt met veel plezier doen, en niet gedwongen worden.
‘Het choqueert dat vrouwen met plezier als escort werken’
Esther Meppelink (42) is mede-eigenaar van escortbureau The Courtesan Club en merkt dat het beeld van prostitutie negatiever is geworden. ‘Ik vind het aanmatigend om te doen of sekswerkers een soort willoze slachtoffers zijn.’ Tekst Gijs Groenteman.
Prostitutie hoort bij Amsterdam zoals de Nachtwacht en het Vondelpark bij de stad horen. Maar veel vrolijke berichten komen er niet uit de sector: vrouwenhandel, gedwongen seks, loverboys – het lijkt een criminele bende geworden. Esther Meppelink (42), voorzitter van de Vereniging Exploitanten Relaxbedrijven, vindt dat zwaar overdreven.
Zelf voldoet ze dan ook aan geen enkel cliché dat je verwacht bij de uitbaatster van een escortbedrijf
Geen opgestoken haar, geen sigaret in de mondhoek, geen doorrookte stem. Ze studeerde Nederlands aan de UvA toen ze als bijbaantje telefoniste werd bij escortbureau Women of the World. Nu, ruim vijftien jaar later, is ze mede-eigenaar van het bedrijf, dat inmiddels The Courtesan Club heet.
“Ik heb me hier vanaf het begin op mijn gemak gevoeld. Wel was ik eerst onder de indruk: ik vond het heel werelds en kosmopolitisch. Ik kom uit Rijssen, en ineens zit je dan in de wereld van de luxe escorts: prachtige vrouwen met hoge hakken, mooie kleding.”
“Ik heb bij prostitutie toch niet echt een glamoureus beeld. Maar dít is de wereld van de luxe escort. Bijzondere boekingen, mooie hotels, rijke klanten, dure restaurants. Inmiddels ben ik niet meer onder de indruk hoor, ik weet nu dat de dames ook maar gewoon studentes zijn.” Vond u het niet ongemakkelijk, bemiddelaar in seks zijn? “Ik moest er wel aan wennen, want het zijn andere gesprekken dan ik normaal voerde. Bijvoorbeeld als een klant vroeg welke diensten een dame verleent, en ik ging uitleggen dat ze een girlfriend experience biedt, dat ze dus zoent, en nog specifiekere dingen – dat was ik niet gewend. Maar ongemakkelijk? Nee, dan was het ook niet handig geweest om te solliciteren als telefoniste bij een escortbureau.”
Toen u die advertenties zag, wist u meteen: dit is wat voor mij?
“Onmiddellijk. Nog steeds vraag ik me af hoe dat toch zit. Ik was geïntrigeerd door die wereld, terwijl ik er daarvoor nog nooit één gedachte aan had gewijd. Wat ik wist over prostitutie wist ik uit Vals licht, het boek van Joost Zwagerman, en wat andere romans. Maar van escorts, bijvoorbeeld, wist ik helemaal niets. Ik vond het spannend omdat het zo anders is dan de wereld die ik kende. En naarmate de hoeveelheid werk toenam, nam mijn interesse in de studie af. Op een gegeven moment wilde Gudrun, de eigenaresse, andere dingen gaan doen en deed zich de kans voor dat ik eigenaar kon worden. Dat ben ik samen met Julie Ryan nu een jaar of tien.”
U komt uit Rijssen, niet echt een bruisend oord. Waarom was u zo mild over prostitutie?
“Rijssen is heel erg gereformeerd, maar mijn ouders zijn dat niet. Mijn vader was er huisarts. Dat gereformeerde heb ik altijd nogal star gevonden. Als ik ergens instap, probeer ik dus niet meteen met een oordeel klaar te staan. Verder ben ik heerlijk opgegroeid in Rijssen, maar dat moralisme waarmee naar prostitutie wordt gekeken, daar kan ik dus helemaal niks mee. En ik kan me niet anders herinneren dan dat ik er zo over gedacht heb.”
Is de wereld van de escort erg veranderd in de tijd dat u erin werkt?
“Het werk an sich is in de loop van de eeuwen natuurlijk ongeveer hetzelfde gebleven. Maar de omstandigheden zijn wel anders geworden. Ik heb het idee dat er toen ik begon minder negatief tegen prostitutie aan werd gekeken. En de branche was nog niet eens legaal, dat is pas in 2000 gebeurd. Van vergunningsplicht was nog helemaal geen sprake; later zijn veel meer regels gekomen. Sinds 2008 is in Amsterdam ook vergunningsplicht voor de escortbedrijven. Het is goed dat er veel gereguleerd is, maar het is jammer dat het beeld van prostitutie zo negatief is geworden.”
Leven we in een moralistische tijd?
“Het idee dat seks iets is wat je deelt met je partner en verder niet, leeft heel sterk momenteel. Dat je het deelt met een wildvreemde die er ook nog voor betaalt, en dat je daar óók nog enig genot uithaalt – dat is voor veel mensen een brug te ver. Mensen lijken gechoqueerder te zijn als je zegt dat vrouwen met plezier als escort werken, dan als je zegt dat het allemaal uitbuiting en vrouwenhandel is.”
Maar vrouwenhandel, gedwongen prostitutie en uitbuiting bestaan toch?
“Er is in elk geval veel aandacht voor, en terecht, maar dat gebeurt voornamelijk bij de bedrijven zonder vergunning. Dat straalt helaas af op de hele prostitutie. Maar het merendeel van de vergunde exploitanten heeft z’n zaakjes echt goed op orde.”
Was u het ermee eens hoe toenmalig wethouder Lodewijk Asscher de Wallen aanpakte?
“Er werd in Amsterdam gezegd dat het merendeel van de vrouwen op de Wallen niet vrijwillig werkt, en daar was het hele beleid op gericht. Het is een soort omgekeerde bewijslast: ze gaan ervan uit dat het niet deugt. Terwijl wij, als vergunde bedrijven, alles zo goed mogelijk proberen te laten functioneren.”
U zit in een heel ander segment. Hoe kunt u controleren of uw dames gedwongen werken of het uit vrije wil doen?
“Natuurlijk kan ik niks uitsluiten, maar de regels schrijven voor dat we een heel uitgebreide intake moeten doen en ook daarna de vinger aan de pols houden. De regel van The Courtesan Club is bovendien dat de dames niet afhankelijk mogen zijn van het werk bij ons. 
Ze hebben er een studie naast, of een baan; dit is werk dat ze tijdelijk doen. Daarna krijgen ze een vaste baan, of een relatie en vinden ze het mooi geweest. Tijdens het intakegesprek besteden we veel aandacht aan die motivatie: waarom wil ze als escort gaan werken? Als dat is omdat je zo snel mogelijk veel geld wil verdienen om van je schulden af te zijn, zijn wij niet het goede bureau voor je.”
Waarom niet?
“Omdat dat niet de manier is waarop wij het bedrijf willen leiden. Ik wil dat het bijzaak is voor de dames, dat ze het met plezier doen, niet omdat het water ze aan de lippen staat. Als je het alleen doet voor het geld is – naar mijn mening – de kans dat je over je eigen grenzen heen gaat groter. Als je de huur nog moet betalen en je hebt een klant aangeboden gekregen die je eigenlijk niet prettig vindt, zal je misschien tóch gaan. Ik heb dames afgewezen omdat ik de focus op het geld te groot vond.”
Maar seks hebben met iemand die je niet kent, al is het een miljonair in een duur hotel, dat doe je toch voor het geld?
“Natuurlijk, geld is een grote factor, maar het mag geen dwingende reden zijn.”
Hoe weet u wat voor klanten u binnenkrijgt?
“We hebben veel vaste klanten. Bij nieuwe klanten gaat het om de eerste indruk, je kunt al veel afleiden uit hoe ze met ons communiceren. En we trekken klanten na. Het is niet zo dat een klant ‘s middags op kan bellen en twee uur later een dame voor zijn hotelkamer heeft staan. We hebben onze manieren om na te gaan met wie we te maken hebben. Niet dat we er een privédetective op afsturen, we zijn er zelf heel vaardig in. En toch, in feite gaan de dames op een blind date.”
Vindt u dat niet eng?
“De omstandigheden zo veilig mogelijk maken, dat kan, maar ik kan niet voorspellen of degene naar wie wij een dame toesturen geen kwaad in de zin heeft. Wat dat betreft blijft het een risico. Maar dat loop je ook bij een date via Tinder, of bij een onenightstand. De gemeente vindt dat een exploitant de veiligheid van sekswerkers moet waarborgen. Dat vind ik een absurd idee. Hoe kan ik garanderen wat op die hotelkamer gebeurt?”
“Ik zou nooit zeggen dat het onmogelijk is dat er iets gebeurt, voor dit werk moet je bereid zijn om in het diepe te springen, dus dat moet je ook willen. Maar daar zijn alle dames zich echt van bewust. Ik vind het nogal aanmatigend om te doen of sekswerkers een soort willoze slachtoffers zijn die geen idee hebben waar ze aan beginnen.”
Wijst u weleens klanten af?
“Laatst zat ik nog met een paar andere exploitanten te praten over klanten, want je hebt van die types die overal boeken. ‘Ken je die-en-die?’, ‘Ja, die heb ik laatst nog ontslagen!’ – zo noemen we dat, ontslagen. Als iemand zich heeft misdragen, of allemaal wensen heeft die wij gewoon niet willen bieden, willen we hem niet meer van dienst zijn.”
Waarin kunt u zich onderscheiden als escortbureau?
“Wij hebben een heel duidelijk beeld van het type dames dat wij willen vertegenwoordigen. Onze klanten willen West-Europese, liefst Nederlandse, vrouwen. En natuurlijk moeten ze minstens 21 zijn, in Nederland mogen werken, goed Engels spreken, er goed, gezond en verzorgd uitzien. Bijna al onze dames zijn universitair geschoold, een enkeling heeft hbo. Ze moet leuk gezelschap zijn, als wij een intake houden en er komt geen boe of bah uit, verwacht ik niet dat ze bij een klant ineens een geweldige spraakwaterval is.”
“Daarna is het belangrijk dat we de dames zo goed mogelijk voorbereiden. Of het nou gaat over veilige seks, hoe je je presenteert, wat je aandoet. Momenteel zijn we bezig met het opzetten van een opleidingsinstituut voor escorts, The Courtesan Academy. Het is heel belangrijk dat je je grenzen kent en die kunt aangeven. Als escort heb je best een lastige positie, want je bent er om het iemand gigantisch naar de zin te maken, en toch heb je je eigen grenzen. Hoe geef je aan dat je iets niet wilt zonder dat je daarbij de sfeer verpest, hij zich aangevallen voelt of afgewezen in zijn mannelijkheid? Maar het kan ook zijn dat een klant heel persoonlijke vragen stelt waar je gewoon geen antwoord op wilt geven. Dat moet je afhouden zonder iemand te bruuskeren. Dat kan pittig zijn.”
En dan gaat u daar klassikaal onderwijs in geven?
“Haha, er komt wel echt iets van een klasje, ja. We bouwen nu een netwerk op van mensen die ons daarbij kunnen helpen.”
Is dit een beroep wat de meeste dames in het geheim doen?
“Normaal gesproken schreeuwen ze het niet van de daken, nee. Meestal is er één iemand die ze in vertrouwen nemen. Je werkt onder een werknaam, je hebt dus echt een alias en houdt er een alternatief leven op na. Je komt in allerlei situaties terecht, meestal leuk, soms minder. En als je de volgende dag in de collegebanken zit, kun je niet vertellen: ‘Joh, ik was gisteravond in het Amstel Hotel, en tóen…’ Het zijn allemaal dingen waar we de dames op willen voorbereiden. En daarom stimuleren we ook het contact tussen de dames onderling heel erg.”
Gaat het eigenlijk alleen om de seks?
“Nee, hoor. Soms wil een klant de tijd doorbrengen op de slaapkamer, soms gaan ze eerst uit eten, soms wil een klant een dame ook meenemen naar een conferentie. Of een weekje op vakantie.”
Een weekje op vakantie, met een klant? Dat moet toch verschrikkelijk zijn.
“Even skiën, of naar Dubai? Kijk, om escort te zijn moet je sowieso al volledig gericht kunnen zijn op een ander. Je bent altijd vrolijk, nooit ongesteld, zeurt niet, bent de ideale date. Ik geef het je te doen, ik zou het niet kunnen, eerlijk gezegd – een week op vakantie zonder ooit chagrijnig te zijn.”
“Natuurlijk wordt het na een paar dagen ook persoonlijker, dan is het lastiger om je grenzen aan te geven. 
Want zodra je dat doet, wordt het ineens weer duidelijk dat je toch met een zakelijke overeenkomst bezig bent. Om dán nog duidelijk te maken wat wel en niet kan binnen de afspraak, daar gaat het om. En toch, er moet een schijn van intimiteit zijn, dus je kunt niet steeds gaan opnoemen wat allemaal niet kan.”
Loopt het wel eens op ruzie uit?
“Ruzie niet, maar soms hebben klanten heel hoge verwachtingen. Hij heeft met een dame drie fantastische uren doorgebracht, en hij denkt dat hij zijn droomvrouw is tegengekomen. Maar volledig persoonlijk wordt het nooit, ook niet op zo’n vakantie. Het blijft uiteindelijk een zakelijke overeenkomst. Het is een illusie die we verkopen. En dat is prima zolang alle partijen zich daarvan bewust zijn. Maar soms loopt het uit op teleurstelling.”
Doet u ooit geheimzinnig over uw beroep?
“Nooit. Heb ik ook nooit gedaan, integendeel. Zeker toen ik net telefoniste was, vond ik het wel grappig om het zo plompverloren te zeggen. Het enige lastige is dat mensen zo nieuwsgierig zijn. Dus zodra ik zeg wat voor werk ik doe, hebben we het vaak nergens anders meer over. Terwijl ik het ook wel eens leuk vind om over wat anders te praten. Misschien scheelt het ook dat ik geen kinderen heb, want wat dat betreft ben ik redelijk onkwetsbaar. 
Ik kan er zelf wel heel open over zijn, maar als er op het schoolplein wordt gefluisterd dat een moeder een escortbureau heeft, valt dat misschien toch zwaarder. Ik moet ook eerlijk zeggen dat mensen het acceptabeler vinden als het high class escort is. Dat vinden ze blijkbaar toch iets heel anders, om een of andere reden.”
CV Esther Meppelink
Zwolle, 22 februari 1973
1985-1992 Scholengemeenschap Holten
1993-1994 Lerarenopleiding Nederlands op Hogeschool Windesheim
1994-1999 Nederlandse Taal- en Letterkunde, UvA (niet afgerond)
1998 Begonnen bij escortbureau Women of the World als telefoniste
2005-heden Mede-eigenaar Women of the World
2013 Women of the World wordt The Courtesan Club
2009-heden Voorzitter VER
Welkom op onze perspagina. Hier vindt u alle publicaties over The Courtesan Club (voorheen Women of the World): kranten- en tijdschriftartikelen, maar ook radio- en televisieoptredens.